بزرگترین مرجع دانلود تحقیق و مقاله

کی از دانش های مفید، علم «اخلاق » است. این واژه، جمع «خلق » است به معنای خوی، طبع، سجیه و عادت. موضوع این علم رفتار و کردار آدمی است. همه عالمان و دانشوران و فیلسوفان از روزگاران کهن تا به امروز به این رشته از دانش،علاقه و دل بستگی داشته اند و هر یک به نحوی در باب آن سخن گفته اند. اما اخلاق بر دو نوع است: نظری و عملی. اخلاق نظری در باره پایه ها و مبانی اخلاق، مفهوم تکلیف اخلاقی و مسائلی ازاین دست، بحث می کند ; یعنی مباحثی که مستقیما به فعل اخلاقی مربوط نمی شود، اما اخلاق عملی مستقیما به خود عمل مربوط است،انجام عمل احسان، پرهیز از دروغ، غیبت، بهتان، احترام به پدرو مادر و مسائلی از این قبیل که به قصد قربت انجام می شود درحوزه اخلاق عملی است. آن چه که برای شخص مومن ارزش مند است اخلاق عملی است، زیرا تاعمل خیر با نیت خالص، انجام نگیرد، رشد و کمال و فلاح محقق نخواهد شد. هرچه ما در باره اخلاق و یا عرفان نظری تفحص کنیم،جز انبوهی از اطلاعات و معلومات چیزی نصیبمان نخواهد شد، زیراکه قلب و دل ما از آن ها بی بهره است فقط چاقی و فربهی ذهن،صورت گرفته است. این سخن به معنای بی ارجی و بی منزلتی عرفان و اخلاق نظری نیست،چرا که آن هم در جای خود مغتنم است، بلکه سخن در راه نجات ومسیر رشد و برآمدن انسان است. شک نیست که جمع بین اخلاق نظری وعملی، بسیار پسندیده است و آدمی را مسلط می کند، اما تقید برعمل و سلوک در مسیر اخلاق عملی است که انسان را از دره های هولناک دنیا و آخرت، نجات می دهد. سالک در مسیر اخلاق عملی، به دنبال الگو است تا بتواند از اوسرمشق بگیرد و طی طریق نماید. در مکتب ما چهارده معصوم پاک علیهم السلام بهترین الگو برای سلوک و گام زدن در وادی اخلاق عملی هستند; همان هایی که خداوند متعال آنان را پاک گردانید وسپس اسوه قرار داد. از این رو است که در این مقاله، اشاره ای کوتاه به این الگوهای اخلاق عملی می افکنیم. در کلمات قصار امام علی بن ابی طالب (ع) در نهج البلاغه آمده است که امام می فرماید: «من نصب نفسه للناس اماما فلیبدابتعلیم نفسه قبل تعلیم غیره و لیکن تادیبه بسیرته قبل تادیبه بلسانه و معلم نفسه و مودبها احق بالاجلال من معلم الناس ومودبهم; هر که خود را پیشوای مردم خواهد، باید که پیش از ادب کردن دیگران به ادب کردن خود بپردازد و باید که ادب کردن دیگران به کردار باشد، نه به گفتار. کسی که آموزگار و ادب کننده خویش است، سزاوارتر به تعظیم است، از آن که آموزگار وادب کننده مردم است.»