مقدمه:
آنچه ما به طور معمول زندگي مي ناميم سكه اي است كه هنر مدرن كه روشن ترين ويژگي آن محصور شدن در زندگي مبتذل است روي بي رنگ اين سكة حقيقت است و توجه زياد انسان به روي بي رنگ سكه او را از روي حقيقي آن كه بي اندازه وسيع و زيباست دور كرده است. اين توجه تا جايي است كه انسان ظواهر بي اهميت آن را حقيقت شمرده است. او به آئين وهمي به نام پوزيتيويسيم مي باليد و آن را براي خود نوعي آزادي تلقي كرد و اين همان محروم ساختن خود بود. او به اشاراتي كه گهگاه از راز كيهاني در درونش شعله ور مي شد توجه نمي كرد و آنها را چون نداهاي بيهوده اي تلقي مي كرد و اين بي توجهي به خاطر خبر نداشتن از وجود خود بود.
در اين ميان ظهور سورئاليسم خود مي توانست انقلابي باشد بر ضد اين تفكرات پوچ و بيهوده. به همين دليل ظهور سورئاليسم در كشور دكارت و ولتر خود پديده اي خارق العاده بود.
حرف سورئاليسم فقط جنبة انقلابي و هنري ندارد. منطق او چيزي فراتر از اين هاست، و آن انقلابي اجتماعي و فراگير و در نهايت آزادي بشريت بود و در حقيقت هدف والاي سورئاليسم غني كردن عطش پرشور آزادي است.
پيدايش سورئاليسم:
سورئاليسم اين قصد را ندارد كه با سرهم كردن يك سري استدلالات انتزاعي،
نظريه هايي را تحليل يا اثبات كند. سورئاليسم در ابتداي امر يك عصيان است. سورئاليسم حاصل هوش روشنفكرانه نيست بلكه عكس العملي است تراژدي مابين دو مقولة قدرتهاي روح و شرايط زندگي. سورئاليسم اميدي است بي انتها براي زندگي دوبارة انسان.
مبلغ قابل پرداخت 7,000 تومان
